Honden waren deze Werelddierendag volop in het nieuws. Niet alleen een mogelijk fok- en houdverbod voor bijtgevaarlijke honden haalde het nieuws, ook de Afdeling deed vandaag een duit (of hondenbrok) in het zakje met een uitspraak over de kosten van opslag van een inbeslaggenomen hond (Renzo).
Renzo was eerder bij besluit van het college van burgemeester en wethouders van Assen inbeslaggenomen (en opgevangen) vanwege bijtincidenten. Het college heeft hierna de kosten van deze bestuursdwang verhaald op de eigenaar van Renzo, de bezwaren behandeld en was – zo lees ik de uitspraak – ook in de beroepsprocedure betrokken. In deze beroepsprocedure komt de rechtbank tot een matiging van de kosten van bestuursdwang en dus tot een (deels) gegrond beroep.
Echter, niet het college maar de burgemeester komt vervolgens tegen de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep. Dat is volgens de Afdeling niet mogelijk, omdat de burgemeester eerder geen partij was in de procedure en dus niet als het bestuursorgaan of als belanghebbende als bedoeld in artikel 8:104 Awb kwalificeerde. Dat de burgemeester nu wel het bevoegde orgaan is binnen de gemeente als het gaat om toepassing van spoedeisende bestuursdwang, maakt dit (terecht) niet anders volgens de Afdeling. De bereidheid van het college om het hoger beroep over te nemen kan de zaak ook niet meer redden. Los van de omstandigheid dat de burgemeester kennelijk welbewust in plaats van het college hoger beroep heeft ingediend, is deze wisseling volgens de Afdeling te laat.
Het hoger beroep van de burgemeester wordt dus niet-ontvankelijk verklaard, met op Werelddierendag goed nieuws voor de eigenaar van Renzo tot gevolg. Wat naast de aandacht die nodig blijft voor de bevoegdheidsverdeling tussen college en de burgemeester vooral blijft hangen na lezing van de uitspraak, is de vraag waarom de burgemeester de keuze heeft gemaakt om zelf het hoger beroep in te dienen? Het waarom volgt namelijk niet uit de uitspraak.
